De Den Haag strandmarathon stond al een paar jaar om verschillende redenen op mijn lijstje om gelopen te hebben. De belangrijkste reden is uiteraard dat ik als Haagse marathon en ultramarathon-loper de Haagse evenementen als mijn thuiswedstrijd moet rekenen. Ik loop trouwens graag op het strand, minimaal twee keer per week. Bovendien zijn de wintermaanden mijn favoriete periode om veel te trainen. Een bijkomend voordeel van de huidige editie was dat de marathon een perfecte start was voor de aanloop van de halve Jan Knippenberg Memorial van 59 kilometer op paaszaterdag. Ondanks dat de strandmarathon vaak genoeg wordt georganiseerd kwam het er op de een of andere manier niet van om deze daadwerkelijk te lopen, tot de afgelopen 7e editie.
Niet helemaal top-fit kwam ik zondag 12 januari bij het mooie clubhuis van de Hague Road Runners om de presentielijst af te laten tekenen en mijn startnummer op te spelden. Niet helemaal top-fit, want begin december had ik gebruikt om bij te komen van Olne-Spa-Olne, een ultramarathon in de Belgische Ardennen van 69 km met 2000 hoogtemeters. En de week voorafgaand aan de strand-marathon had ik gewoon doorgetraind. Ook al heb ik inmiddels redelijk wat (ultra)marathons gelopen, desondanks zag ik op tegen de tocht. Op grond van de getijdentabel en waterstanden werd de strandmarathon gelopen onder de meest lastige condities, opkomend tij, met de hoogste waterstand na een uur of 2 lopen. Dat betekent dat het strand geen moment de strakke landingsbaan zou zijn die je met laagwater aantreft. En waar de organisatie van “die andere strandmarathon” keurig haar evenement op afstemt….
De weersomstandigheden waren daarentegen ideaal, bijna geen wind, waterig zonnetje en zeker niet te koud. Dat maak je in de winter wel eens anders mee: voorover hangen in de bulderende wind, regen, sneeuw of hagel om je oren met maximale inspanning toch maar 8 km/u lopen!
De hele tocht is bekend terrein voor me; de start bij TNO, dan langs de Van Alkemadelaan richting de Pier en dan eindelijk waar we voor gekomen zijn: het strand tot aan Noordwijk en weer terug. Het mooie aan het lopen langs het strand is natuurlijk het totale ontbreken van verkeer, het weidse uitzicht, de onvoorstelbaarheid van de ondergrond. Mijn tempo had ik bewust laag gehouden, onderweg genieten en in het tweede deel van de tocht zoveel mogelijk lopers voor me in proberen te halen. Zeker het tweede deel tussen Katwijk en de strandopgang bij Scheveningen viel niet mee. Continue zoeken waar het spoor het beste was. En omdat het zo’n mooie dag was waren er veel wandelaars waardoor het strand met de hoge waterstand op sommige plaatsen, zoals de Wassenaarseslag, een omgeploegde knollentuin leek. Vanaf de Pompstationweg nadat we van het strand afkwamen was ik nog heel even in de verleiding om een stukje af te snijden door het bos. Uiteindelijk maar niet gedaan, je kan nooit weten of dat slecht uitpakt voor je karma. Een toptijd zat er in ieder geval voor mij niet in vandaag, 4 uur en een beetje. Mijn op een na langzaamste marathon ooit. Lekker gelopen, geen spierpijn de dagen daarna. De zomereditie staat nog open op mijn wensenlijst, een zomermarathon heeft een heel andere dynamiek dan een wintermarathon. Geen idee of ik er dit jaar al aan toe kom, lopen zal ik ‘m.